ELLİBEŞ YIL

"Yaş elli beş yolun sonu eder."

Akıl dün'e,kalp gidene

Beden geldiği toprağa gider.

Gözlerde fer,dizde derman

Hayaller,umutlar gider.

Bir anarşiydi yaşadığım

Ömür diye taşıdığım,

Ümitlerim yeşerdi yer yer

Ondört Mart altmış sekiz

Yükü taşımaya başladığım

Eze eze geçen seneler.

Başım dumanlı dağım;yağmur bende,kar bende,

Gözügöze göstermez kesif sisler var bende,

Yüzüm yaşlı gösterir oysa dünyayla bağım

Adem'den daha eski,daha ihtiyar bende.

Geçiyorum zamanın içinden

Zaman içimden geçiyor

Aklımı,kalbimi,herşeyimi

Beden kadehinden içiyor.

Bir gök ekinim dünyada

Zaman kör bir tırpanla

Acımasızca biçiyor.

Giden tarih oluyor

Kalan hikâye anlatıcısı

Ellibeş yıl örümcek ağı

Ellibeş yıl yaşama yalancısı

Ellibeş yıl "Olmak!" sancısı

Bu gün geldiğim yer

Derin bir yokluk durağı.

İntiharlar denemiş,ölüm yalazlarında

Çiğ kalmayı "başarmış!" garip bir hikâyem var.

Aklımda sonu gelmez ve sessiz karanlıklar,

Gidenlerden bırakıt acı ayazlarında

Yorgun bekleyişlerle geçip giden baharlar...

"Ellibeş yıl bir sürgün

Ellibeş yıl tek bir gün

Etmez!" dediğim oldu.

El attığım her çare

Çözülmez düğüm oldu.

Nasıl temiz sevdiğim

Hayalini kurunca

Bir ateşe değdiğim

Yandığım düğün oldu.

"Ondört Mart altmış sekiz

Hüseyin'in doğumu"

Yazılmış sarı yaprak

Babamın yazısı bu.

Ellibeş yıl yürüdüm

İfadesiz bir surat

Ve yaşamak korkusu

Korkulardan bir sırat

Korkular binbir çeşit;

Sevmek ve sevilmemek

Kaçmak ve gidememek,

Saklanmak,ayan olmak,

Gizlemek ve bilinmek

Akıl ergen,kalp reşit

Her dem arafta kalmak

Ellibeş yıl sonunda

Yaşayan toprak olmak

Nice zor,nasıl basit