Görmek

Kalktım.Osman abinin mesajlarını okudum,ödevimi yaptım ve çıktım.Doğu tarafı turuncu bir renkle sabahın doğum sancısını gösteriyor.Otobüs,metro ve Kadıköy.

Hayat başlıyor,acele adımlarla,otobüsü,motoru,vapuru kaçırmamak koşusu ile.Gökyüzüne baktım,yeni başlangıç yağdırıyor.Yeryüzü hergün ki kabullenişinde.İnsanlara baktım;yorgun çehreler,zoraki adımlar,mecburi kabullenişler.Yine de,hafif açık dudakları tamamlayan kısık gözlerle tebessüm edenler gördüm.

Yeni bir güne çıkmanın umudunu taşıyanlar,

"Bir işim var,şükürler olsun." tavırları,

"Bu ayı da kazasız belasız çıkaracağız inşa'llah!" rahatımsılıkları,

"Akşam olsa da yatsak!" içten geçirmeleri,

"Her aynı işte,bu da yaşamak mı?" şikayetleri gördüm.

Kendime baktım;

"Bahar bahçe" olan yanımda,

Umudu,

Şükür ve hamd'ı,

Yaşamak isteğimi,

Hüzünlü bir tebessümü,

Vazgeçmeyi,

Kabullenmeyi,

Gitmemeyi...

Gördüm.

"Zemheri" yanımda;

Yalnızlığı,

Yalnızlığa olan tutkumu,

"Keşke"lerimi,

Unutmam,bırakmam,gitmem gerekenleri,

Kurulanları yıkıldığı için kurulmaması gereken hayalleri,

Boş ellerimi,

Boş bıraktığım elleri,

Yıktığım umut ve güvenleri,

Tüm bunların üzerine giydirilmiş "Ölüm" isteğini gördüm.

Bir yudum aldım çaydan,Bir fırt çekmeden cıgaradan.

"Bu günde sabah oldu anne

........

Ölmek ne garip şey anne!?."

Ahmet Kaya fon oldu aklından geçenlere.

        Hayırlı günler efendim.