SABAH 06.35

Sabah 06.35, İçim içime,ben yatağa sığmamışım Kafamın içinde tilki sürüleri Kalkıp çıkmışım. Sert bir zeminde yürüyor aklım Cam kırıklar üzerinde Kanıyor düşüncelerim Rahatsızlığım yerinde Olmadı hiç rahatım. Az güz kokusu var yel'de Hüzün dolaşıyor bulutlarda "İşte gidiyorum çeşmi siyahım" dilde Bitişini seyrettiğim umutlarda Acılar bıraktılar gönülde Acılar;ardarda. Güneş,daha bir ölgün doğuyor Doğmaya gönlü yok gibi Sabahları artık soğuk oluyor Dünya sevgimvari Güneş doğsa gözlerimde karanlık kalıyor. "Başı pare pare dumanlı dağlar" Aklıma dayım düşüyor Bir sevda çıkmazında biten ömrü Kalbim üşüyor; Nasıl sevmişti öyle Bir at sırtında göçmüştü dünyadan O sevda sanırım Mezar taşında yaşıyor. Ne zaman bu türküyü duysam O gönlün sevmesiyle Şimdi ki sevdalar çelişiyor. Güneş doğdu işte Kimine yeni bir umut Kimine bir karanlık Benim için her doğan gün Yeni baştan samanlık; Bir tutunma arayışı Bir acı bulamayış Ve içimi kaplayan dünyadan ayrılmak isteği Bir mezarlık servisin altında uzanmak Yaşanmış karanlığa inat Beyaz bezlere sarılmak Ve orda da mutsuz olmak. Yaşadığı gibi ölürmüş insan Ya yaşamadıysa Yaşamış gibi gittiyse dünyadan Yaşadığını anlayamadan Nasıl ölür? Kiminin yaşamından geriye Evler,arabalar Paylaşmak derdinde ıyal, Kiminin,bir sabah yellere savrulmuş Devrik şiiri kalır. Adı kalır kiminin; Hatırlandığında göz yaşartan Rahmetle hatırlanan. Kiminin yeri boş kalır Doldurulması muhal, Unutulması izmihlal. Güneş doğdu; İstanbul uykuda Çoğunluk yatağında Ben kafamdaki kuyuda. Çabalamayı bıraktım "Birşey olacağı yok!" Yaşadım sanırım başı da-sonu da Şimdi ömrün tam ortasında- Şimdi ölümün tam ortasında Sergüzeşt bitmek noktasında. Hadi HAYIRLI SABAHLAR Kendinize iyi bakın Biraz oluruna bırakın Biriktirmeyin "Keşke"ler " Eyvah"lar Ölüm yakin-ölüm yakın.