ŞİMDİ EVDE OLSAYDIM/babalar üzerine 30/06/2016
Şimdi evde olsaydım....
Selim'im,günboyu evin önünde koşturmadan hasıl yorgunluğun gözlerinde uykulaşmış haliyle gelirdi;"-Baba,beni uyutsana!"derdi.Ve ben abisini ve ablasını da bir minder koyup uzattığım bacaklarında uyuttuğum gibi ve her geceki rutini tekrarlayıp O'nu bacaklarımda sallayıp uyuturdum ve her geceki aynı zevki alırdım.
Şimdi evde olsaydım...
Bu işi yapıp Selim'imi uyuttuktan sonra o uykudaki masumu seyrederken babasının sallayıp uyutamadığı,babasının uzamış bacaklarında uyuyamayan binlerce çocuk tekrar gözlerimin önünden geçiş yaparlardı.
Babalar geçerlerdi duvarlardan;kucağında, devletlerin egemenlik oyunlarının kurbanı olmuş,yıkılan evlerin enkazından çıkarılmış çocukları kucağında...beton tozundan ağarmış,cansız cesetler kucağında babalar.Artık hiçbirşeyden nefret bile edebilecek gücü kalmamış,caresizliği tüm tanımları aşmış babalar...Gözlerinden yaş bile gelemeyen,hıçkırıklar boğazlarını sıkmış babalar...Titreyen dudakları kucağındaki masumun yüzüne yapışmış,sesi kaybolmuş,soluğu hızlıca ve ciğerlerini yırtarak çıkan babalar...Gözleri,kucağındaki cansız parçasına kilitlenmiş,tüm dünyası kucağında boz tozlardan kızıl derecikler misali kanı akmış can parçasında kaybolup giden babalar...
Şimdi evde olsaydım...
Selim'imin uyurken yüzünden gelip geçen bebe cesetlerini seyrederdim...İslam dünyasının zenginliklerine konmak,konulmuş zenginlikleri korumak,babadan kalan saltanatı devam ettirmek,mezhebi bir kuşatmanın tamamlanması için,varil bombalarıyla,fosfor bombalarıyla kolu-bacağı koparılmış çocuklar geçerdi bebemin yüzünden...Ve ben,ailemin her akşam haberi olmadan içine düştüğüm bu acının utancını duyardım;gözlerimde buğu,boğazımda kırk düğüm olmuş nefesimle...
Şimdi evde olsaydım...
İslam dünyasının herhangi bir köşesinde öldürülmüş bedenime sarılmış bebemin YETİM KALIŞINA SEBEP OLAN TÜM KİŞİLERE SÖVERDİM...Kapitalizmin acımasızca katlettiği babalara,çocuklara,yıkılan mabetlere,bombalanan hastahanelere,vurulan ambulanslara-pazar yerlerine bakardım bebemin yüzünde ve insan olmanın(!)nasılda bir kötülük olduğunu...niye herkese "insan"denildiğini düşünürdüm.
Evde değilim,300km uzaktayım,gece...kimi "insan(!)"ın yüreğinden,insanlığından daha aydınlık bir gece...Ve ben 30 yıldan fazla bir zamandır düşündüğüm,seyrettiğim aynı şeyleri düşünüyor,seyrediyorum.
Çocuğumu sevmekten utanıyorum bazan...O yetim bırakılan çocukların,çocukları kucağına boş bir çuval gibi verilmiş babaların varlığı utandırıyor beni...Çocukları öldüren,babaları-anaları çaresiz bırakan,savaşları;garibanlar üzerinde bir oyun gibi gören devlet adamları(!)nın asla duymadığı,duyamayacağı utançların hepsi bebrmin uykudaki masum yüzünden üzerime yağıyor...
Evde değilim ama hep aynı yerdeyim,30 yıldan fazladır.
Selim'im,günboyu evin önünde koşturmadan hasıl yorgunluğun gözlerinde uykulaşmış haliyle gelirdi;"-Baba,beni uyutsana!"derdi.Ve ben abisini ve ablasını da bir minder koyup uzattığım bacaklarında uyuttuğum gibi ve her geceki rutini tekrarlayıp O'nu bacaklarımda sallayıp uyuturdum ve her geceki aynı zevki alırdım.
Şimdi evde olsaydım...
Bu işi yapıp Selim'imi uyuttuktan sonra o uykudaki masumu seyrederken babasının sallayıp uyutamadığı,babasının uzamış bacaklarında uyuyamayan binlerce çocuk tekrar gözlerimin önünden geçiş yaparlardı.
Babalar geçerlerdi duvarlardan;kucağında, devletlerin egemenlik oyunlarının kurbanı olmuş,yıkılan evlerin enkazından çıkarılmış çocukları kucağında...beton tozundan ağarmış,cansız cesetler kucağında babalar.Artık hiçbirşeyden nefret bile edebilecek gücü kalmamış,caresizliği tüm tanımları aşmış babalar...Gözlerinden yaş bile gelemeyen,hıçkırıklar boğazlarını sıkmış babalar...Titreyen dudakları kucağındaki masumun yüzüne yapışmış,sesi kaybolmuş,soluğu hızlıca ve ciğerlerini yırtarak çıkan babalar...Gözleri,kucağındaki cansız parçasına kilitlenmiş,tüm dünyası kucağında boz tozlardan kızıl derecikler misali kanı akmış can parçasında kaybolup giden babalar...
Şimdi evde olsaydım...
Selim'imin uyurken yüzünden gelip geçen bebe cesetlerini seyrederdim...İslam dünyasının zenginliklerine konmak,konulmuş zenginlikleri korumak,babadan kalan saltanatı devam ettirmek,mezhebi bir kuşatmanın tamamlanması için,varil bombalarıyla,fosfor bombalarıyla kolu-bacağı koparılmış çocuklar geçerdi bebemin yüzünden...Ve ben,ailemin her akşam haberi olmadan içine düştüğüm bu acının utancını duyardım;gözlerimde buğu,boğazımda kırk düğüm olmuş nefesimle...
Şimdi evde olsaydım...
İslam dünyasının herhangi bir köşesinde öldürülmüş bedenime sarılmış bebemin YETİM KALIŞINA SEBEP OLAN TÜM KİŞİLERE SÖVERDİM...Kapitalizmin acımasızca katlettiği babalara,çocuklara,yıkılan mabetlere,bombalanan hastahanelere,vurulan ambulanslara-pazar yerlerine bakardım bebemin yüzünde ve insan olmanın(!)nasılda bir kötülük olduğunu...niye herkese "insan"denildiğini düşünürdüm.
Evde değilim,300km uzaktayım,gece...kimi "insan(!)"ın yüreğinden,insanlığından daha aydınlık bir gece...Ve ben 30 yıldan fazla bir zamandır düşündüğüm,seyrettiğim aynı şeyleri düşünüyor,seyrediyorum.
Çocuğumu sevmekten utanıyorum bazan...O yetim bırakılan çocukların,çocukları kucağına boş bir çuval gibi verilmiş babaların varlığı utandırıyor beni...Çocukları öldüren,babaları-anaları çaresiz bırakan,savaşları;garibanlar üzerinde bir oyun gibi gören devlet adamları(!)nın asla duymadığı,duyamayacağı utançların hepsi bebrmin uykudaki masum yüzünden üzerime yağıyor...
Evde değilim ama hep aynı yerdeyim,30 yıldan fazladır.
Yorumlar
Yorum Gönder