EŞŞEKNAME

EŞŞEKNAME
İnadıyla tanırız biz,bazısı çokca gevşek,
"Kötü"lükle remzetsekte-o kadar değil eşşek;
Yük vururuz-ya bineriz,her derdimizi çeker,
Lutfederiz kimimize " o eşşektir!" diyerek.

Daha dündü;elimizdi,ayağımızdı-yani,
Biraz arpa-biraz saman,hemen olurdu kani,
Bazı eşşekler varki;"insan da ne ?!" yanında,
Eşşeklik;çok insanın "yanında" çok insani.

Bir zamanlar;salam,sosis,sucuk oluverirdi,
Gelirdi soframıza,midemizde erirdi.
Şehirli "ıyyy!" ederdi,köylü "kutsal" görürdü,
Severdik çocukları sıpaya benzeterek.

"Eşşek sıpası,seni!.." dediğimiz çocuklar,
"Eşşoğlu-eşek!" oldu,direksiyon kucaklar,
Eşşeklerin muteber olduğu o ocaklar,
Birer-birer söndüler,şehirde eriyerek.

Eşşeğin eşekliği hilkatinden gelmekte,
"İnsan"ın eşşekliği çaba ile olmakta.
Eşşek,masum ve suçsuz,yararlı ve sevimli,
İnsan ki eşşeklikte-eşşekten çok verimli.

Ne eşşekler gördük biz-insanları sırtlayan,
Ne insanlar tanıdık;ne eşşektir,ne insan.
Kimi vekil,kimi başkan,kimi amir,kimi memur,
Eşşek bile olamazlar,bunlar " bildiğin" çamur.

Bazıları mesela olabilseydi eşşek;
Hem okşar-severdik hem "güzel gözlüm!" diyerek.
Takmış kıravatını,sıkmışta parfümünü,
Çifte atar atama-kendin "BAŞKAN!" bilerek.
Bir eşşeğe bir şehri teslim et-"hiç olmazsa!"
Otunu yer temizler,daha çok işe yarar.
Geçmişine kıç atan-kurdu ahıra alan,
"Başkan!" namlı eşşekler sadece bizde varlar.

"Eşşek' deriz, eş adı merkeptir onun,merkep!
Merkep ki;hizmet ile sadakatle mürettep.
İnsan diye baktığın nice dik duran canlı,
Merkepte aşağıdır,yoktur haya ve edep.