İstanbul'da akşam
Günün ölüm vaktidir İstanbul göklerinde, Sen benim geçmişimde/ben senin gözlerinde; İçimde yangınlarla, Zoraki adımlarla... Yürüyorum,ufuklar boyunca yürüyorum, Tutuşmuş ufuklarda, alevler içersinde, Yangın yeri kalbimi,onu söndürmek için, Ağlayan gözlerimi,acıyla görüyorum. Vurgun yemiş duygular-kanıyor yaraları, Sürecek merhemim yok,saracak dermanım yok. Güneş her akşam kanla doldurur buraları, Her akşam yeni baştan yaşarım bu vakitler, Beynimi kemirmekte-kalp yıkan saraları. İstanbul,her bu vakit beni benden alarak, Fırtınalar diyarı bir aleme bırakır. Savrulurum,yanarım,içimde bir zelzele, Yıkılırım/gerimde koca bir viran kalır, Yaralı gönüllere ulaşan figan kalır, Kimseye söyleyemem canımın yangısını, İçime gömülürüm,yüreğim Nihan kalır. Batan sadece güneş değildir;hikayemdir, Hüzün hakedişimdir,yaralar sermayemdir. İstanbul bu vakitler usulca gelir dile; Kulağıma duygulu şarkılarla fısıldar; "Beni bir sen çok sevdin hatta,kendinden bile!"